Βία στους αδύναμους, αδιαφορία από τους πολίτες, αφωνία από την Πολιτεία – Το βίντεο της ντροπής εκθέτει μια κοινωνία που έχει πάψει να σέβεται τον άνθρωπο
Στην Παλιά Πόλη της Ρόδου δεν σημειώθηκε απλώς ένα ακραίο περιστατικό βίας. Καταγράφηκε με τον πιο εφιαλτικό τρόπο η χρεοκοπία του πολιτισμού μας.
Ένας νεαρός άνδρας σπρώχνει βίαια έναν άστεγο μέσα σε σιντριβάνι και απομακρύνεται γελώντας, ενώ αυτόπτης που τραβάει το βίντεο γελά μαζί του.
Ο άστεγος γνωστός στην περιοχή, ειρηνικός, ταπεινός μετατρέπεται σε “ατραξιόν”, σε “περιεχόμενο”, σε στιγμιότυπο προς κατανάλωση στα social media.
Κανείς δεν αντιδρά. Κανείς δεν επεμβαίνει. Κανείς δεν σταματά το περιστατικό.
Ένας άνθρωπος ταπεινός, που ζει στο περιθώριο, πέφτει θύμα βίας και εξευτελισμού μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας που απλώς κοιτάζει ή γελά.
Η Πολιτεία; Απούσα.
Η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει προβεί μέχρι στιγμής σε καμία επίσημη ανακοίνωση. Ο Δήμος Ρόδου, που υπερηφανεύεται για τον τουρισμό και την “φιλοξενία” της Παλιάς Πόλης, δεν έχει εκδώσει καμία καταδικαστική δήλωση. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να υπερασπιστεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αν το θύμα ήταν τουρίστας, θα υπήρχαν συλλήψεις, διαγγέλματα και πολιτική κατακραυγή.
Όμως εδώ πρόκειται για έναν άστεγο.
Έναν από αυτούς που δεν έχουν φωνή.
Και οι άστεγοι, στη νέα κοινωνική ιεραρχία της ψηφιακής αθλιότητας, δεν είναι πολίτες είναι ντεκόρ.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα «μεμονωμένο περιστατικό»
Είναι καθρέφτης. Και δείχνει μια κοινωνία που δεν νοιάζεται.
Δείχνει μια νέα μορφή απανθρωπιάς, όπου η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει λιγότερο από τα likes ενός βίντεο.
Δείχνει τον ηθικό εκφυλισμό μιας εποχής όπου οι αδύναμοι γίνονται παιχνίδι για τους ανήθικους.
Όσο οι αρχές σιωπούν, όσο τα ΜΜΕ αρκούνται σε λίγες λέξεις αγανάκτησης και κανένας υπεύθυνος δεν λογοδοτεί, τόσο το έγκλημα θα επαναλαμβάνεται.
Γιατί ναι, αυτό είναι έγκλημα: όχι μόνο η πράξη, αλλά και η σιωπή που την ακολουθεί.
Ώρα να αποφασίσουμε:
Ή θα σταθούμε όρθιοι απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα, ή θα συνεχίσουμε να την παρακολουθούμε σαν άβουλοι θεατές.
Γιατί την επόμενη φορά, το «αστείο» μπορεί να κοστίσει μια ζωή.
Όσο δεν υπάρχουν πράξεις, η φρίκη επαναλαμβάνεται. Και την επόμενη φορά, ίσως δεν είναι κάποιος ξένος. Ίσως είναι εμείς.