Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός.
Είναι η κραυγή μιας γενιάς που αρνήθηκε να ζήσει σκυφτή.
Φοιτητές, νέοι, εργάτες, πολίτες κάθε ηλικίας ύψωσαν το ανάστημα τους απέναντι στη χούντα.
Με ένα ραδιόφωνο, με συνθήματα γραμμένα βιαστικά, με μια απόφαση: να υπάρξει ελευθερία, δημοκρατία, δικαίωμα στη φωνή.
Το τανκ που γκρέμισε την πύλη δεν κατάφερε να γκρεμίσει το μήνυμα.
Η 17η Νοέμβρη έμεινε για πάντα ως υπενθύμιση ότι η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη·
Είναι κατάκτηση που κερδίζεται, που υπερασπίζεται, που απαιτεί ευθύνη.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η μνήμη του Πολυτεχνείου μας καλεί να σταθούμε απέναντι στον φόβο, στη βία, στον αυταρχισμό, στην αδιαφορία.
Το Πολυτεχνείο ζει — όταν ζουν οι αξίες του.
Και τελικά… τι γιορτάζουμε;
Γιορτάζουμε μια δημοκρατία που συχνά είναι αμφιλεγόμενη.
Που υπόσχεται πολλά, αλλά δεν εκπληρώνει πάντα όσα χρωστά στους πολίτες της.
Γιορτάζουμε όμως και κάτι άλλο πολύ πιο βαθύ και αληθινό:
Γιορτάζουμε το δικαίωμα να αμφισβητούμε.
Το δικαίωμα να λέμε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Το δικαίωμα να βλέπουμε τα λάθη της χώρας μας και να μιλάμε γ’ αυτά χωρίς να φοβόμαστε.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο σύμβολο.
Ήταν, είναι και θα παραμείνει μια υπενθύμιση ότι η δημοκρατία μπορεί να γίνει εργαλείο χειραγώγησης, αν οι πολίτες πάψουν να την απαιτούν ζωντανή, καθαρή και δίκαιη.
Γιορτάζουμε, λοιπόν, όχι την τελειότητα του πολιτεύματος, αλλά την ευθύνη μας απέναντι σε αυτό:
- Nτο ελέγχουμε,
- Να το πονάμε,
- Να το υπερασπίζουμε όταν χρειάζεται και να το καταγγέλλουμε όταν τραυματίζει τους ανθρώπους του.
Γιορτάζουμε όχι τα δεινά, αλλά τη μνήμη που τα φέρνει στο φως.
Γιατί ένας λαός που θυμάται, έχει ακόμη τη δύναμη να διεκδικήσει.