Η Ελλάδα που παράγει, φωνάζει
Εδώ και μέρες, η χώρα ζει ένα déjà vu: τρακτέρ παραταγμένα σε εθνικές οδούς, μπλόκα, οργισμένες φωνές, αγρότες που αφήνουν τα χωράφια τους για να βγουν στους δρόμους.
Όμως αυτή τη φορά κάτι είναι διαφορετικό.
Η οργή τους δεν είναι απλώς αντίδραση – είναι κραυγή επιβίωσης.
Και δεν μπορεί κανείς να την αγνοήσει.
Γιατί χωρίς αυτούς, ράφια δεν γεμίζουν, εξαγωγές δεν υπάρχουν, υπαίθρος δεν ζει.
Οι αγρότες δεν κατεβαίνουν στους δρόμους για «πείσμα» Κατεβαίνουν γιατί δεν βγαίνουν
Οι άνθρωποι που κρατούν την ελληνική γη ζωντανή δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν τα αυτονόητα:
- Να πληρώνονται στην ώρα τους
- Να μπορούν να παράγουν με κόστος που δεν τους στραγγαλίζει
- Να μην αντιμετωπίζονται ως «λογιστικό λάθος» του κρατικού προϋπολογισμού
- Να υπάρχει έλεγχος στις τιμές των μεσαζόντων
- Να σταματήσει η κοροϊδία με επιδοτήσεις που χάνονται σε διαδρομές και γραφειοκρατία
Η καθυστέρηση στις πληρωμές του ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν απλώς η σταγόνα.
Η πραγματική πλημμύρα έρχεται από χρόνια αδικίας.
Κανείς αγρότης δεν ξυπνάει ένα πρωί και λέει: «σήμερα θα κλείσω την εθνική».
Η μορφή αυτή είναι η πιο σκληρή που διαθέτουν.
Γιατί η Σύνοδος, τα Υπουργεία, οι Βρυξέλλες, μόνο έτσι ακούν.
Οι ίδιοι πληγώνονται όταν αναγκάζονται να διακόψουν την κυκλοφορία.
Αλλά είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν όσοι τόσα χρόνια παίζουν με τις τύχες τους.
Και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που τα τρακτέρ εμφανίζονται σε δρόμους, κάτι κινείται.
Γιατί αλλιώς δεν κουνιέται τίποτα.
Η κυβέρνηση μιλά για «ταλαιπωρία των πολιτών» – αλλά ποιος ταλαιπωρεί τους αγρότες;
Είναι εύκολο να λες ότι «το κλείσιμο δρόμων στρέφεται εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων», αλλά δύσκολο να παραδεχθείς πως:
- Το κόστος παραγωγής έχει εκτιναχθεί
- Η φορολογία παραμένει εξοντωτική
- Οι τιμές στα προϊόντα είναι εξευτελιστικές
- Οι μεσάζοντες πλουτίζουν, οι αγρότες φτωχαίνουν
- Τα χωράφια ερημώνουν
- Τα χωριά αδειάζουν
Πώς να συνεχίσει να παράγει ένας άνθρωπος που πληρώνει 1,60 το λίτρο στο πετρέλαιο και πουλάει το προϊόν του για λίγα λεπτά;
Ποιος υπουργός μπορεί να δουλέψει έτσι και να μη χρεοκοπήσει;
Τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο συγκρούσεις, χημικά, αγρότες κυκλωμένοι από ΜΑΤ δεν παρουσιάζουν «ακραίους».
Παρουσιάζουν ανθρώπους που:
- Παλεύουν για να μη χάσουν τα χωράφια τους
- Κοιμούνται μέσα στα τρακτέρ με θερμός καφέ
- Βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν στις πόλεις
- Νιώθουν ότι κανείς δεν τους σέβεται
Και κυρίως:
δεν βλέπουν μέλλον.
Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Ποιοι πραγματικά ωφελούνται από τη διάλυση του αγροτικού κόσμου;
Δεν είναι θεωρίες:
Οταν ο μικρός παραγωγός σβήνει, μένουν στο παιχνίδι οι εξής:
- Μεγάλοι εισαγωγείς τροφίμων
- Πολυεθνικές
- Εταιρείες που ορίζουν τις τιμές όπως θέλουν
- Εμπόριο που μετατρέπει την τροφή σε χρυσό
Και τότε, η Ελλάδα γίνεται χώρα που τρώει ό,τι της φέρουν όχι ό,τι παράγει.
Αυτός είναι ο πραγματικός εφιάλτης.
Όχι οι ουρές στα διόδια.
Κάθε φορά που ο αγροτικός κόσμος ξεσηκώνεται, κάτι πάει πολύ λάθος.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκουν όλοι σε κόμματα.
Δεν έχουν στρατηγικές.
Δεν έχουν επικοινωνιακά επιτελεία.
Έχουν:
- χέρια ραγισμένα από δουλειά,
- πλάτη καμένη από τον ήλιο,
- και ένα τρακτέρ που από εργαλείο γίνεται «φωνή».
Όταν αυτοί οι άνθρωποι βγαίνουν στον δρόμο,
η κοινωνία οφείλει να ακούσει — όχι να τους δείξει το δάχτυλο.
Τελικό μήνυμα – Η Ελλάδα χωρίς τους αγρότες της δεν υπάρχει
Αυτοί που σήμερα φωνάζουν
είναι οι ίδιοι που αύριο θα βάλουν φαγητό στο τραπέζι μας.
Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους
είναι οι ίδιοι που ανοίγουν την παραγωγή μας.
Οι αγρότες δεν είναι πρόβλημα.
Είναι η λύση που η Ελλάδα δεν στηρίζει όσο πρέπει.
Και όσο δεν τους στηρίζει, ο δρόμος θα είναι πάντα το τελευταίο αλλά αναπόφευκτο όπλο τους.