Η Ήπειρος δεν αιφνιδιάστηκε.
Εγκαταλείφθηκε.
Και τώρα πληρώνει — ξανά — το κόστος της αδιαφορίας, της ανυπαρξίας έργων, της μόνιμης αναβλητικότητας που ντύνεται κάθε φορά με δήθεν «επιχειρησιακή ετοιμότητα».
Οι εικόνες των τελευταίων ημερών δεν είναι αποτέλεσμα μιας μοναδικής κακοκαιρίας.
Είναι αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πολιτείας που αποφάσισε εδώ και χρόνια ότι η Ήπειρος μπορεί να περιμένει.
Η βροχή δεν έφερε την καταστροφή.
Την καταστροφή την προκάλεσε η ανικανότητα και η χρόνια απουσία έργων.
Οι έντονες καταιγίδες λειτούργησαν απλώς ως διακόπτης: έδειξαν ό,τι όλοι ήξεραν.
Ρέματα ξεχειλισμένα.
Δρόμοι που «έφυγαν» σαν να μην είχαν ποτέ θεμέλια.
Γειτονιές που πνίγηκαν μέσα σε λίγες ώρες.
Η πολιτεία μίλησε για «ακραία φαινόμενα».
Η πραγματικότητα μιλά για διαχρονική εγκατάλειψη.
Κατολισθήσεις: Το βουνό προειδοποιούσε χρόνια
Η Ήπειρος είναι γεωλογικά ευάλωτη — και αυτό δεν είναι μυστικό.
Κάθε έκθεση επιστημόνων, κάθε αυτοψία, κάθε έκκληση το τόνιζε:
Οι πλαγιές δεν αντέχουν, οι δρόμοι δεν είναι ασφαλείς, οι υποδομές δεν έχουν συντήρηση.
Κι όμως, τα έργα που απαιτούνται για μια τέτοια περιοχή απουσιάζουν.
Έτσι, φτάσαμε στο σημείο όπου η φύση κάνει το αυτονόητο:
παίρνει πίσω ό,τι χτίστηκε χωρίς σχέδιο.
Αποκλεισμένα χωριά:
Η Ελλάδα του 2025 σε εικόνες του 1960
Όταν χωριά χρειάζονται εκχιονιστικά για να προσεγγιστούν τον Νοέμβριο,
Όταν ασθενείς μεταφέρονται με οχήματα εκτάκτου ανάγκης επειδή ο δρόμος «κόπηκε στα δύο»,
Όταν οικογένειες μένουν χωρίς ρεύμα, νερό ή πρόσβαση για ώρες, τότε δεν μιλάμε για θεομηνία.
Μιλάμε για θεσμική αποτυχία.
Ποτάμια και ρέματα που εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους
Ρέματα που έχουν να καθαριστούν δεκαετίες.
Ποτάμια που εξελίχθηκαν σε πρόχειρες χωματερές.
Αναχώματα που έγιναν «προσωρινές» λύσεις — και παρέμειναν έτσι για πάντα.
Όταν η στάθμη ανεβαίνει, οι κάτοικοι δεν ρωτούν «πόσο έβρεξε».
Ρωτούν: «Γιατί δεν έγινε τίποτα τόσα χρόνια;»
Υποδομές που γέρασαν πριν προλάβουν να λειτουργήσουν
Γέφυρες παλαιές.
Δρόμοι χωρίς αντιστηρίξεις.
Οικισμοί που επεκτάθηκαν άναρχα.
Μελέτες που έμειναν στα συρτάρια.
Η Ήπειρος σήμερα πληρώνει επιλογές δεκαετιών — όχι της φύσης, αλλά της διοίκησης.
Η κλιματική κρίση δεν είναι άλλοθι.
Είναι ευθύνη
Η κλιματική κρίση χρησιμοποιείται συχνά ως εύκολη δικαιολογία.
Ναι, τα φαινόμενα γίνονται πιο έντονα.
Όμως δεν ευθύνεται η κλιματική κρίση για τα ρέματα που δεν καθαρίστηκαν.
Ούτε για τους δρόμους που έγιναν με ημιτελείς μελέτες.
Ούτε για την έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων.
Η κλιματική κρίση απαιτεί προετοιμασία.
Όχι ανακοινώσεις μετά την καταστροφή.
Η Ήπειρος ζητά δικαιοσύνη, όχι συμπάθεια
Οι κάτοικοι της Ηπείρου δεν ζητούν τίποτα υπερβολικό.
Δεν ζητούν προνόμια.
Ζητούν το αυτονόητο:
• Υποδομές που λειτουργούν.
• Πρόληψη πριν από τις ζημιές.
• Πολιτεία που δεν θυμάται την Ήπειρο μόνο στις εκλογές και στις καταστροφές.
Από εδώ και πέρα:
Η Ήπειρος δεν μπορεί να ζει άλλο σε φαύλο κύκλο:
Καταστροφή – καταγραφή – αποζημίωση – λήθη – επανάληψη.
Κάποια στιγμή η πολιτεία πρέπει να απαντήσει:
Είναι η Ήπειρος μέρος της χώρας ή ένας “ξεχασμένος τόπος” που θυμόμαστε μόνο όταν πνίγεται;
Μέχρι να υπάρξει απάντηση, η Ήπειρος θα ζει σε αυτό που την πληγώνει περισσότερο:
όχι η βροχή,
αλλά η εγκατάλειψη.