Κάποτε η Κρήτη γέννησε λεβέντες.
Σήμερα, δυστυχώς, παράγει ψευτόμαγκες.
Ανθρώπους που μετρούν την αξία τους με τις κάννες, που μπερδεύουν τη δύναμη με τη βία, την τιμή με την εκδίκηση, τη λεβεντιά με τον φόβο.
Κάθε φορά που πέφτει αίμα, οι ίδιοι τύποι εμφανίζονται: με φουσκωμένα λόγια, με όπλα στα γλέντια, με βλέμματα απειλητικά και στόματα γεμάτα “παράδοση”.
Μόνο που αυτή δεν είναι παράδοση — Είναι ντροπή.
Οι “παλικάρηδες” που πυροβολούν και μετά κρύβονται
Στην Κρήτη του 2025, υπάρχουν ακόμη εκείνοι που θεωρούν “ανδρεία” να σκοτώνεις για μια ματιά, μια φράση, μια παλιά ιστορία.
Που παίρνουν τα όπλα, πυροβολούν και μετά κρύβονται πίσω από τις μάντρες τους, αφήνοντας γυναίκες να θρηνούν και παιδιά να ορφανεύουν.
Αυτοί δεν είναι άντρες.
Είναι δειλοί με περίστροφο.
Είναι το απόλυτο αντίθετο της λεβεντιάς που γέννησε αυτός ο τόπος.
Το κράτος τους ξέρει — και τους ανέχεται
Οι αρχές γνωρίζουν ποιοι είναι.
Γνωρίζουν ποιοι κυκλοφορούν με οπλοστάσια, ποιοι ρίχνουν πυροβολισμούς στου γάμους ποιοι απειλούν, ποιοι “λυνούν διαφορές” με σφαίρες.
Στα Βορίζια, όπως σε δεκάδες χωριά της Κρήτης, η οπλοκατοχή θεωρείται “ανδρεία” και η εκδίκηση “δικαιοσύνη”.
Η Ελληνική Πολιτεία φέρει ευθύνη.
Γιατί χρόνια τώρα γνωρίζει ποιοι έχουν οπλοστάσια
Γνωρίζει ποιοι πυροβολούν στα πανηγύρια στα καφενεία ποιοι απειλούν, ποιοι ψεύτολεβέντες δημιουργούν φασαρίες και ψάχνουν αφορμές για φασαρίες και εκδίκηση
Κι όμως, το κράτος κάνει τα στραβά μάτια.
Σαν να φοβάται κι αυτό.
Όταν μια ολόκληρη κοινωνία σιωπά μπροστά στους ψευτόμαγκες, η σιωπή γίνεται συνενοχή.
Κι όταν η Πολιτεία δεν τολμά να εφαρμόσει τον νόμο, ο νόμος αντικαθίσταται από τη βία.
Η λεβεντιά δεν κρατάει όπλο — Κρατάει το δίκιο της με καθαρά χέρια.
Η λεβεντιά δεν κρύβεται πίσω από το “εμείς έτσι μάθαμε” — κοιτάζει το παιδί στα μάτια και του λέει “όχι άλλο αίμα”.
Η λεβεντιά είναι ο άνθρωπος που σπάει τη σιωπή, που δε φοβάται να καταγγείλει, που υψώνει φωνή εκεί που οι άλλοι σκύβουν.
Η Κρήτη δεν χρειάζεται ψευτόμαγκες.
Χρειάζεται γενναίους ανθρώπους, που να αγαπούν τη ζωή περισσότερο από τη “φήμη”.
Που να ξέρουν πως η τιμή δεν γράφεται με σφαίρες, αλλά με αξιοπρέπεια.
Αρκετά με τα ψέματα.
Αρκετά με τους “παλικαράδες” που σκοτώνουν και μετά μιλούν για περηφάνια.
Η Κρήτη δεν είναι το νησί της βεντέτας — είναι το νησί της ψυχής, της μουσικής, του φωτός.
Και αυτό το φως πρέπει να ξαναλάμψει, χωρίς τις σκιές των ψευτόμαγκων.
Υ.Σ::….Να το θυμόμαστε:
Ο αληθινός άντρας δεν τραβάει σκανδάλη.
Τραβάει γραμμή με τη ζωή, όχι με τον θάνατο.
Κι εκείνοι που μιλούν για “τιμή με αίμα”, είναι απλώς δειλοί που δεν άντεξαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια