Στη Σιγκαπούρη, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρακολύμβησης, ο Αντώνης Τσαπατάκης ανέβηκε στο βάθρο και χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο της μετάλλιο.
Ένα χάλκινο στα 100 μέτρα πρόσθιο SB4, με χρόνο 1:39.73, που αξίζει όσο ολόχρυσο, γιατί πίσω του κουβαλά μια ολόκληρη ιστορία ζωής.
Ο Τσαπατάκης δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος αθλητής. Είναι το παράδειγμα ότι η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο, αλλά αφετηρία για νέους αγώνες. Έπειτα από το τροχαίο ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή, στάθηκε όρθιος με άλλο τρόπο: μέσα στο νερό. Και εκεί βρήκε τη δύναμη να ξαναχτίσει το σώμα και το πνεύμα του.
Κάθε φορά που βουτά στην πισίνα, κουβαλά μαζί του τα όνειρα μιας κοινωνίας που συχνά ξεχνά, περιθωριοποιεί ή λυπάται.
Στην ίδια διοργάνωση, ο Γιάννης Κωστάκης και η Μαρία Φανουρία Τζιβελέκη έδωσαν κι αυτοί τον δικό τους αγώνα, αποδεικνύοντας ότι το ελληνικό παραολυμπιακό κίνημα δεν στηρίζεται μόνο στα αποτελέσματα, αλλά κυρίως στις αξίες: επιμονή, θάρρος, σεβασμός.
Η επιτυχία του Τσαπατάκη είναι μια υπενθύμιση προς την κοινωνία:
- ότι χρειάζονται περισσότερες ευκαιρίες και υποδομές για τους ανθρώπους με αναπηρία,
- ότι η ισότιμη πρόσβαση στον αθλητισμό και στην καθημερινή ζωή είναι αυτονόητο δικαίωμα,
- ότι ο αθλητισμός δεν είναι προνόμιο των λίγων, αλλά γλώσσα παγκόσμια, που μιλά για ζωή, υπέρβαση και ελπίδα.
Ο Τσαπατάκης απέδειξε για άλλη μια φορά πως η πραγματική νίκη δεν είναι στον τερματισμό, αλλά στον δρόμο που ανοίγεις για τους άλλους.
Στη Σιγκαπούρη κατακτήθηκε ένα χάλκινο μετάλλιο.
Στην Ελλάδα, όμως, κερδήθηκε κάτι μεγαλύτερο: μια στιγμή υπερηφάνειας που μας θυμίζει ότι η κοινωνία μας μπορεί να γίνει πιο δίκαιη, πιο ανοιχτή, πιο ανθρώπινη.