Η χθεσινή πανσέληνος μάς θύμισε πως τα σπουδαία φαινόμενα δεν χρειάζονται λόγια· αρκεί το φως τους.
Δεν χρειάζονται χειροκροτήματα· μόνο βλέμματα.
Ίσως γι’ αυτό συνδέουμε την αυγουστιάτικη σελήνη με τα καλοκαίρια μας επειδή μας επιστρέφει στην απλότητα: σε μια βραδιά που αρκεί να κοιτάς, να αναπνέεις και να αισθάνεσαι.
Κάποτε η μνήμη της εικόνας θα ξεθωριάσει· μα θα μείνει η αίσθηση.
Κι αυτό αρκεί. Γιατί κάθε φορά που η σελήνη γεμίζει, ψιθυρίζει τον πιο γλυκό ορισμό της πληρότητας να μοιράζεσαι φως.
Αν έτυχε να βρεθείς σ’ ένα θερινό σινεμά, θα το ένιωσες πιο καθαρά:
Το πανί δεν ανταγωνίζεται το φεγγάρι. συμπράττει μαζί του.
Μια σκηνή από το έργο καιι ακριβώς από πάνω η σελήνη, να κάνει την πόλη να μοιάζει σκηνογραφία.
Οι διάλογοι χαμηλώνουν, οι ανάσες συγχρονίζονται και οι τίτλοι τέλους αργούν να πέσουν, γιατί όλοι κοιτούν για λίγο ακόμη προς τα πάνω.
Κι αν βρέθηκες μακριά από τα φώτα, ίσως είδες λεπτομέρειες που συνήθως ξεφεύγουν:
Η σελήνη δεν αλλάζει· αλλάζει το βλέμμα μας όταν της αφιερώνουμε χρόνο.
Γιατί όταν γεμίζει, μοιάζει να θυμάται για λογαριασμό μας: τα ανείπωτα, τα «σχεδόν», τις υποσχέσεις που έμειναν σιωπηλές.
Κάτω από το φως της, οι γωνίες των πραγμάτων γλυκαίνουν. Οι σκιές δεν φοβίζουν, δείχνουν απλώς.
Κι αν τη μοιράστηκες, από κοντά ή από μακριά η απόσταση για μια στιγμή μίκρυνε.
Η πανσέληνος είναι ο πιο διακριτικός μεσολαβητής· δεν ζητά τίποτα, μόνο φωτίζει.
