Στο Καλόγκι της Νότιας Κορντοφάν, η 4η Δεκεμβρίου 2025 θα μείνει ως μία από τις σκοτεινότερες στιγμές του σύγχρονου Σουδάν.
Ένα νηπιαγωγείο και στη συνέχεια ένα νοσοκομείο έγιναν στόχος διαδοχικών επιθέσεων με drones, σε μια πράξη βαρβαρότητας που διέλυσε όχι μόνο κτίρια, αλλά και την ίδια την έννοια της προστασίας των αμάχων.
Σύμφωνα με το 🔗 Reuters, τουλάχιστον 114 άνθρωποι, ανάμεσά τους 63 παιδιά, σκοτώθηκαν.
Η επίθεση συνεχίστηκε ακόμη και όταν γονείς και διασώστες προσπαθούσαν να μεταφέρουν τραυματίες — ένα χτύπημα που δείχνει πρόθεση εξόντωσης, όχι «στρατιωτική αναμέτρηση».
Το 🔗 AP News μεταδίδει ότι αυτόπτες μιλούν για πλήγματα που εκτοξεύθηκαν από την παραστρατιωτική RSF, με το νηπιαγωγείο και το νοσοκομείο να καταστρέφονται πλήρως. Δάσκαλοι, παιδιά, ιατρικό προσωπικό και διασώστες βρέθηκαν παγιδευμένοι στον ίδιο, αδιανόητο εφιάλτη.
Διαθέσιμο βίντεο καταγράφει τη φρίκη: θρανία και παιχνίδια μέσα στα συντρίμμια, σκηνές που αποτυπώνουν τη στιγμή που μια κοινότητα χάνει ό,τι πολυτιμότερο έχει — τα παιδιά της.
Η παγκόσμια αποτυχία απέναντι στην ωμή βία
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτηρίζει τις επιθέσεις βαριά παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.
Κι όμως, η διεθνής αντίδραση παραμένει χλιαρή, σχεδόν τελετουργική.
Δηλώσεις «ανησυχίας», εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση — την ώρα που βρέφη, γονείς και γιατροί γίνονται στόχος.
Πόσο ακόμη μπορεί να μιλάμε για «παράπλευρες απώλειες όταν ο πόλεμος χτυπά νηπιαγωγεία;
- Πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε μια παγκόσμια σιωπή που ισοδυναμεί με συνενοχή;
- Όταν πεθαίνουν τπαιδιά, πεθαίνει και ο πολιτισμός
- Η τραγωδία στο Καλόγκι δεν είναι απλώς μια είδηση πολέμου.
- Είναι μια υπενθύμιση ότι, όταν η ανθρωπότητα επιτρέπει τέτοιες επιθέσεις, χάνει το ίδιο της το πρόσωπο.
- Η σφαγή αθώων παιδιών δεν μπορεί να περάσει στη ροή των καθημερινών ειδήσεων.
- Δεν μπορεί να συνηθιστεί.
- Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
Υ.Σ:…Ο κόσμος απέτυχε για ακόμη μία φορά να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους.
Ένα νηπιαγωγείο έγινε στόχος.
Ένα νοσοκομείο έγινε πεδίο θανάτου.
Η παιδική ηλικία έγινε πολεμικό λάφυρο.
Τα παιδιά του Καλόγκι δεν ζήτησαν τίποτα — μόνο να ζήσουν.
Και γι’ αυτό, η μνήμη τους απαιτεί δικαιοσύνη, φωνή, αντίδραση.