Την τελευταία του πνοή άφησε το βράδυ της Τρίτης 21 Οκτωβρίου, σε ηλικία 80 ετών, ο σπουδαίος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος — ο άνθρωπος που ένωσε τη ροκ με το ρεμπέτικο, την ποίηση με την πολιτική, και τη μουσική με το λαϊκό βίωμα.
Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και στην Αθανασία
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1944, ο Σαββόπουλος εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Νομική για να ακολουθήσει τη φωνή της μουσικής. Το 1963 μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε να εμφανίζεται σε μικρές μπουάτ, φέρνοντας μαζί του τον αέρα μιας νέας εποχής.
Το 1966 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, το «Φορτηγό», που άλλαξε για πάντα το ελληνικό τραγούδι. Ακολούθησαν εμβληματικά έργα όπως ο «Μπάλλος», το «Βρώμικο ψωμί», οι «Δέκα Παλιοί Μύθοι», και φυσικά το «Ας κρατήσουν οι χοροί» — ύμνος της νεότερης Ελλάδας.
Η φωνή της ελευθερίας
Στη διάρκεια της δικτατορίας, ο Σαββόπουλος βρέθηκε στο στόχαστρο της λογοκρισίας. Η μουσική του έγινε φωνή αντίστασης, σύμβολο ελευθερίας και καλλιτεχνικής αλήθειας.
Όπως έχει πει:
«Στη χούντα έγραψα την “Ωδή στον Τσε Γκεβάρα”, αλλά για να περάσει από τη λογοκρισία έγινε “Ωδή στον Καραϊσκάκη”.»
Τα τραγούδια του εκείνης της περιόδου μιλούν με κώδικες, χιούμορ και λυρισμό για την ελευθερία, την κοινωνία, την ευθύνη και την πίστη στο φως.
Η μουσική του δεν είχε όρια
Ο Διονύσης Σαββόπουλος συνδύασε το ελληνικό παραδοσιακό ηχόχρωμα με το ροκ, τη φολκ και την ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Επηρεασμένος από καλλιτέχνες όπως ο Bob Dylan και ο Frank Zappa, αλλά και από τη βυζαντινή μουσική και τη δημοτική παράδοση, δημιούργησε ένα απόλυτα προσωπικό ύφος, που καθόρισε γενιές τραγουδοποιών.
Όπως έλεγε ο ίδιος:
«Η μουσική δεν είναι μόνο νότες — είναι η άλλη ζωή μέσα στη ζωή, ένα ρίγος που σε κάνει άνθρωπο.»
Προσωπική ζωή
Από το 1967 ήταν παντρεμένος με την Άσπα Αραπίδου. Μαζί απέκτησαν δύο γιους, τον Κορνήλιο και τον Ρωμανό, και δύο εγγόνια. Η οικογένειά του στάθηκε δίπλα του σε όλη τη μακρά πορεία του στη μουσική, στο θέατρο και στη δημόσια ζωή.
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν υπήρξε απλώς τραγουδοποιός — υπήρξε αφηγητής μιας εποχής, καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας και γέφυρα ανάμεσα στη λαϊκή κουλτούρα και τη σύγχρονη τέχνη.
Η φωνή του έγινε συνοδοιπόρος στις πορείες, στις γιορτές, στα καλοκαίρια και στα ξημερώματα μιας χώρας που τον έκανε δικό της.
Η Ελλάδα σήμερα τον αποχαιρετά με σεβασμό και συγκίνηση.
Μα τα τραγούδια του — «Ας κρατήσουν οι χοροί», «Η Ροζα», «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη», «Το φορτηγό» — θα συνεχίσουν να ακούγονται σαν προσευχές σε ραδιόφωνα, πλατείες και ψυχές.
Υ.Σ:…
Ο Σαββόπουλος υπήρξε ο άνθρωπος που μετέτρεψε το καθημερινό σε ποίηση και το προσωπικό σε συλλογικό τραγούδι.
Ένας ποιητής με κιθάρα, που μας έμαθε να ακούμε αλλιώς τη ζωή.
«Ας κρατήσουν οι χοροί, κι αυτή η νύχτα να μας βρει να ’χουμε όλοι πιει νερό απ’ το ίδιο ποτήρι…»
Αντίο, Διονύση.
Η Ελλάδα σε τραγουδά.