Η 1η Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, δεν είναι απλώς μια υπενθύμιση· είναι μια σιωπηλή φωνή που μας καλεί να στρέψουμε το βλέμμα σε εκείνους που κράτησαν όρθια την κοινωνία μας, σε εκείνους που έγιναν η μνήμη, η εμπειρία και το στήριγμα της πατρίδας.
Στην Ελλάδα του 2025, η τρίτη ηλικία δεν ζει με την ασφάλεια που θα της άξιζε.Αντίθετα, συχνά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ανασφάλειας και της κρίσης.
Η σύνταξη, που άλλοτε αποτελούσε την εγγύηση μιας ήσυχης ζωής, σήμερα γίνεται ισχνό εισόδημα που μετά βίας καλύπτει τα βασικά: ένα καλάθι με τρόφιμα, το φάρμακο, τον λογαριασμό του ρεύματος.
Οι αριθμοί μιλούν ψυχρά:
Ενας στους τρεις ηλικιωμένους στην Ελλάδα κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό.
Αλλά πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν πρόσωπα: οι γιαγιάδες που στερούνται θέρμανση για να πληρώσουν το φαρμακείο, οι παππούδες που μετρούν κέρματα στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, οι μοναχικοί ηλικιωμένοι που περιορίζουν κάθε χαρά για να επιβιώσουν.
Η οικονομική κρίση δεν είναι για αυτούς απλώς «στατιστική»· είναι καθημερινότητα.
Είναι το ράγισμα του τοίχου που δεν φτιάχνεται, το σπίτι που κρυώνει τον χειμώνα, το ραντεβού στον γιατρό που καθυστερεί.
Είναι η αγωνία μήπως αύριο δεν μπορέσουν να ανταποκριθούν ούτε στα στοιχειώδη.
Κι όμως, η τρίτη ηλικία κουβαλά κάτι που δεν σβήνει την αξιοπρέπεια.
Παρά τις στερήσεις, πολλοί συνεχίζουν να στηρίζουν παιδιά και εγγόνια, να μοιράζουν από το υστέρημα τους, να γίνονται το τελευταίο ανάχωμα σε μια κοινωνία που πιέζεται από παντού.
Η σημερινή ημέρα μας θυμίζει ότι η τρίτη ηλικία δεν πρέπει να λησμονείται ούτε να αδικείται.
Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει δίκαιες συντάξεις, αξιοπρεπή περίθαλψη, κοινωνική προστασία, ώστε οι άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για να ορθωθεί αυτή η χώρα να μη ζουν στη φτώχεια.
Και εμείς, ως κοινωνία, οφείλουμε να δώσουμε το πιο πολύτιμο: σεβασμό, παρουσία, αλληλεγγύη. Γιατί η οικονομική κρίση μπορεί να ρημάζει πορτοφόλια, αλλά η κοινωνική αδιαφορία είναι εκείνη που ρημάζει ψυχές.
Υ.Σ.:Η τρίτη ηλικία είναι ο καθρέφτης μας.
Αν τους αφήσουμε να λυγίσουν στη φτώχεια, τότε φτωχαίνει και η ίδια η κοινωνία μας.
Αν τους στηρίξουμε, τότε η σοφία, η μνήμη και η δύναμή τους θα γίνουν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Ας κάνουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων όχι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, αλλά αφορμή να κοιτάξουμε στα μάτια τους γονείς και τους παππούδες μας και να τους πούμε: