Η υπόθεση στο Λουτράκι δεν είναι απλώς ένα περιστατικό κακής συμπεριφοράς μίας δασκάλας. Είναι ένα σοκ. Ένα ξύπνημα.
Μια ακόμη αφορμή για να αναρωτηθούμε τι έχει πραγματικά πάει στραβά στο ελληνικό σχολείο και ποιοι άνθρωποι βρίσκονται τελικά μπροστά από έναν πίνακα να «διαπαιδαγωγούν» παιδιά.
Ένα παιδί 6 ετών. Μια λέξη που λερώνει.
Σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται, η δασκάλα φώναξε μέσα στην τάξη για έναν 6χρονο μαθητή, επειδή την ακούμπησε παίζοντας, τη φράση:
«Είναι ένας μελλοντικός βιαστής».
Έξι χρονών.
Στην ηλικία που τα παιδιά μπερδεύουν ακόμα το αριστερό με το δεξί.
Που τρέχουν, γελούν, σκοντάφτουν και ακουμπούν από αυθορμητισμό και αθωότητα.
Και όμως, ένα παιδί στιγματίστηκε με έναν από τους πιο εγκληματικούς χαρακτηρισμούς της ανθρώπινης γλώσσας.
Αντί για παιδαγωγό, κατήγορος
Όταν ένας δάσκαλος —το πρόσωπο που οφείλει να προστατεύει, να καθοδηγεί, να καταλαβαίνει— μετατρέπεται σε κατήγορο παιδιού, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Η δασκάλα δεν έκανε απλώς λάθος.
Ξεπέρασε κάθε όριο παιδαγωγικής δεοντολογίας, λογικής και ηθικής.
Αυτό δεν είναι «υπερβολή».
Δεν είναι «στιγμιαία αντίδραση».
Είναι κακοποίηση μέσω λόγου.
Είναι δημόσιος στιγματισμός ανηλίκου.
Είναι μια συμπεριφορά επικίνδυνη για οποιαδήποτε σχολική κοινότητα.
Και το χειρότερο;
Τέτοιοι άνθρωποι, όταν μένουν ατιμώρητοι, συνεχίζουν να διδάσκουν.
Οι συνέπειες δεν είναι «λεκτικές» — είναι ψυχικές
Τέτοιες κουβέντες δεν τις ξεχνά ποτέ ένα παιδί.
Μένουν σαν σφραγίδα.
Και το σχολείο, αντί να είναι χώρος ασφάλειας, γίνεται χώρος φόβου.
Το σχολείο οφείλει να θεραπεύει, όχι να τραυματίζει.
Πού είναι η ευθύνη των ενηλίκων;
Η ευθύνη εδώ δεν περιορίζεται στη δασκάλα.
Αφορά:
- Τη διεύθυνση του σχολείου, που πρέπει να πάρει άμεσα θέση.
- Την εκπαιδευτική κοινότητα, που πρέπει να προστατέψει τους μαθητές.
- Το Υπουργείο Παιδείας, που οφείλει να ελέγξει πώς εκπαιδεύονται και αξιολογούνται οι δάσκαλοι.
- Την κοινωνία, που δεν πρέπει να επιτρέπει τον στιγματισμό παιδιών από ανθρώπους που κρατούν εξουσία.
Δεν είναι υπερβολή. Είναι κίνδυνος.
Όταν ένας ενήλικος χαρακτηρίζει ένα παιδί «μελλοντικό βιαστή», αυτό αποκαλύπτει μια νοοτροπία που δεν έχει θέση σε σχολείο:
μία νοοτροπία φόβου, επιθετικότητας, αυταρχισμού και πλήρους άγνοιας της παιδικής ψυχολογίας.
Αν σήμερα η δασκάλα φωνάζει τέτοιο χαρακτηρισμό, τι θα πει αύριο;
Και σε ποιο παιδί;
Η υπόθεση δεν πρέπει να κουκουλωθεί
Ας μην γελιόμαστε: τέτοια περιστατικά συχνά «θάβονται» για να προστατευτεί το σχολείο ή η «εικόνα» του εκπαιδευτικού.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα παιδί.
Και απέναντι σε ένα παιδί, δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση.
Χρειάζεται:
- πλήρης έρευνα,
- πειθαρχικός έλεγχος,
- ψυχολογική στήριξη της οικογένειας,
- σαφές μήνυμα ότι η παιδαγωγική βία δεν θα γίνει ανεκτή.
Η Παιδεία κρίνεται από τη στάση της απέναντι στους πιο αδύναμους
Και ο πιο αδύναμος δεν είναι ποτέ ο ενήλικος.
Είναι το παιδί που του εμπιστεύεται η κοινωνία.
Αν το σχολείο δεν μπορεί να προστατεύσει ένα 6χρονο παιδί από τη δασκάλα του, τότε ας σταματήσουμε να μιλάμε για Παιδεία.
Ας μιλήσουμε για αποτυχία.
Και αυτή η αποτυχία πρέπει να κατονομαστεί, να καταγγελθεί και να διορθωθεί. Τώρα.